- گروه: اجتماعی
- کد خبر: 1666
- بازدید: 2
- 1404/04/14 - 07:20:33
تاسوعای حسینی، روز بزرگداشت سقای تشنه‌لب کربلاست
تاسوعای حسینی، روز بزرگداشت سقای تشنه‌لب کربلاست؛ روزی که حضرت عباس(ع) با غیرت، وفاداری و ایستادگی بی‌مانند خود، تا همیشه الگوی آزادگان جهان شد.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «افق سرعین»، تاسوعای حسینی در میان روزهای محرم، جایگاهی متفاوت و پرمعنا دارد. هرچند عاشورا اوج حماسه و شهادت است، اما تاسوعا مقدمه‌ای است بر آن حماسه بزرگ؛ روزی که در سایه آن، غیرت و وفاداری به زیباترین شکل ممکن در وجود یک مرد به نام عباس بن علی(ع) تجلی یافت. تاسوعا، روزی است که علمدار کربلا با قامت بلند وفا، آبرو و عزت خاندان رسالت را در صحرای تشنه کربلا پاس داشت.حضرت عباس(ع) در تاسوعا نشان داد که وفاداری فقط یک واژه نیست؛ یک حقیقت زنده است که می‌تواند در سخت‌ترین شرایط بدرخشد. لشکر یزید که از هیچ ظلمی دریغ نکرده بود، آب را بر خیمه‌گاه امام حسین(ع) بست تا شاید عطش، حرم را به تسلیم وا دارد. اما عباس، سقای کربلا، با دست‌های پر از ایمان و دل پر از عشق به برادر، برای کودکان خیمه‌گاه آب آورد و در این مسیر جان خود را فدای عطش حرم کرد.
تاسوعا را روز «عباس» می‌نامند؛ روزی که غیرت و ادب و مردانگی او به اوج رسید. وقتی امام حسین(ع) در شب تاسوعا به اصحاب اجازه داد تا اگر می‌خواهند کربلا را ترک کنند، عباس اولین کسی بود که گفت: «کجا برویم؟ ما هرگز تو را تنها نمی‌گذاریم.» درسی که عباس در شب و روز تاسوعا به تاریخ داد این بود که وفاداری هیچ‌گاه معامله نمی‌شود؛ عباس حتی آب نخورد تا مشک حرم، سیراب شود و دست‌هایش را فدای امانت‌داری کرد.
تاسوعا فقط یادآور عطش نیست؛ بلکه یادآور عهد و پیمان است. هرکس به کربلا می‌اندیشد، در دل خود عباس را علمدار وفا می‌داند. تاسوعا یعنی به یاد آوردن این حقیقت که سرباز امام حق بودن، غیرت و ازخودگذشتگی می‌خواهد؛ چه در آن زمان، چه امروز.
ملت ایران و همه آزادگان جهان در طول تاریخ نشان داده‌اند که درس بزرگ تاسوعا و عاشورا را خوب آموخته‌اند. اگر امروز ملت‌ها در برابر زورگویی و اشغالگری ایستاده‌اند، اگر مظلومان در سراسر جهان به نام حسین(ع) و عباس(ع) گرد هم می‌آیند، اگر پرچم‌های عزا در گوشه‌گوشه دنیا برافراشته می‌شود، همه و همه ریشه در همان غیرتی دارد که عباس در شب و روز تاسوعا به انسانیت آموخت.
تاسوعا به ما می‌گوید که علم را باید بلند نگه داشت؛ حتی اگر دو دستت قطع شود، باز باید با دندان، مشک امید را تا خیمه‌گاه حق برسانی. وفاداری یعنی پشت کردن به آسایش و جان و آبرو برای پاسداری از حقیقت. این پیام بزرگ، هر سال در تاسوعا تازه می‌شود تا فراموش نکنیم راه حق، وفاداران می‌خواهد؛ نه سست‌عهدان.
امروز ملت ایران، با الهام از همان روح تاسوعا، در برابر دسیسه‌ها و محاصره‌ها و تحریم‌ها ایستاده است. هر توطئه‌ای که دشمنان طراحی می‌کنند، با همین روحیه حسینی و عباس‌گونه خنثی می‌شود. تاسوعا یک روز تاریخی نیست؛ یک مسیر جاری در رگ‌های ملت‌هاست. مادربزرگ‌ها و مادران ایرانی در مجالس روضه تاسوعا، وفاداری و عشق به علمدار کربلا را در گوش فرزندانشان زمزمه کرده‌اند. کودکان ما در روضه بزرگ شده‌اند و این عشق را نسل به نسل منتقل می‌کنند.
تاسوعا یعنی ما هنوز علم بر زمین نگذاشته‌ایم. یعنی هنوز سقای عطشان، الگوی امید و ایستادگی است. هرجا نام عباس(ع) برده می‌شود، غیرت تازه می‌شود، وفاداری زنده می‌شود و ظلم می‌لرزد. این پیام تاسوعا باید نسل به نسل منتقل شود تا بدانیم هیچ‌گاه نباید در برابر باطل سر خم کرد؛ حتی اگر تشنه بمانی، حتی اگر دستت را ببرند، حتی اگر جانت را بگیرند.
باشد که در تاسوعا با علمدار کربلا عهد ببندیم: هرجا پرچم حق بلند باشد، ما هستیم؛ هرجا علم ظلم برافراشته شود، ما علم وفا را در برابرش علم خواهیم کرد. این یعنی تاسوعا، یعنی مدرسه عشق و غیرت، یعنی سربازی در رکاب حسین(ع)؛ تا ابد.
دیدگاه‌ها